Jerzy Borucki, urodził się 21 września 1928 roku we Lwowie. Zmarł on zaś dnia 13 lipca 2008 roku w Warszawie. Wpisał się on w polską kulturę i historię, jako geolog i wynalazca aparatury mierniczej.
Pochodzenie i lata młodości
Ojciec jego Walerian, był pracownikiem spółdzielczości polskiej, matka natomiast Karolina, pracowała jako urzędniczka pocztowa. We Lwowie, Jerzy skończył podczas wojny sześć klas szkoły powszechnej, a następnie uczęszczał do Szkoły Techniczno-Mechanicznej. Po wojnie, rodzina Boruckich przeprowadziła się do Rzeszowa, gdzie Jerzy ukończył kursy uzupełniające gimnazjum i liceum o profilu matematyczno-fizycznym. W roku 1947, otrzymał on świadectwo dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia w Krakowie, na Wydziale Geologiczno-Mierniczym w Akademii Górniczo- Hutniczej. W 1951 roku, Jerzy Borucki otrzymał tytuł inżyniera geologa, a już w następnym roku, tytuł magistra.
Na stanowisku asystenta
W czasie studiów, Borucki został powołany na stanowisko asystenta w Katedrze Petrografii AGH, u profesora Juliana Tokarskiego. Pod jego kierunkiem, powstały pierwsze opracowania Boruckiego dotyczące wapieni dewońskich Gór Świętokrzyskich.
W Instytucie Geologicznym
Na polecenie Centralnego Urzędu Geologii, Jerzy Borucki został 1 lipca 1953 roku, przeniesiony do Warszawy, by otrzymać angaż w Instytucie Geologicznym. Jego praca, miała miejsce na stanowisku zastępcy kierownika Zakładu Surowców Skalnych, a następnie kierownika Zakładu Surowców Specjalnych. Prowadził tam grupę dokumentującą polskie złoża siarki.
W Zakładzie Złóż Metali
Jerzy Borucki nadzorował także poszukiwania złóż rud miedzi w rejonie Lublina. W roku 1957, został przeniesiony do Zakładu Złóż Surowców Promieniotwórczych. Z biegiem lat, Borucki zbudował aparaturę do oznaczania wieku bezwzględnego metodą argonową. Ta aparatura była stosowana w polskich instytutach badawczych i geologicznych przez wiele lat.
Tytuł doktora
W roku 1962, Jerzy Borucki uzyskał tytuł doktora nauk przyrodniczych, po obronie rozprawy, zatytułowanej „Uran w polskich fosforytach”. Trzy lata później, Prezes Centralnego Urzędu Geologii powołał Jerzego Boruckiego, na stanowisko samodzielnego pracownika naukowo-badawczego w Instytucie Geologicznym w Warszawie.
Za granicą
W kwietniu roku 1966, Jerzy Borucki został oddelegowany do pracy na Madagaskar, a następnie pracował on w Nigrze i Górnej Wolcie. Zatrudniony tam na stanowisku geochemika, organizował laboratoria geochemiczne i prowadził terenowe prace poszukiwawcze. Był on także na pewien czas oddelegowany do Sassandra na Wybrzeżu Kości Słoniowej, gdzie uruchamiał laboratorium geochemiczne.
W kraju
Po powrocie do kraju, zajmował się w Instytucie Geologicznym badaniami mineralogicznymi z zastosowaniem mikroskopu elektronowego. Z czasem,
przeniósł się on do Ośrodka Badawczo-Rozwojowego Techniki Geologicznej w Warszawie. Nadzorował tu wdrażanie nowych technik w wiertnictwie i hydrogeologii. W roku 1973, Jerzy Borucki otrzymał stanowisko Dyrektora Górniczego III stopnia. W nowo utworzonym Zakładzie Geochemii i Chemii Analitycznej, kierował Pracownią Geochemii Stosowanej. Już jako emeryt, opublikował na ten temat kilkanaście artykułów, większość w języku angielskim.
Ewa Michałowska – Walkiewicz
