Zamek w Siewierzu, od początku XIII wieku , był siedzibą kasztelanów polskich. Tutaj też, mieściła się warownia obronna usytuowana przy osadzie położonej wokół zachowanego do dziś romańskiego kościoła pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela . Pierwszymi kasztelanami, którzy zamieszkiwali ową warownię siewierską, byli Jaksa i Wawrzyniec.
W epoce średniowiecza
Po nadaniu praw miejskich Siewierzowi, co nastąpiło w roku 1276 , w nowo lokowanym mieście postanowiono wznieść piękną jak na owe czasy warownię, z licznymi dobudowaniami rezydencjonalnymi. Prawdopodobnie wówczas w zakolu rzeki Czarnej Przemszy , a dokładnie mówiąc wokół jej rozlewisk i bagien, które stanowiły naturalny czynnik obronny, wzniesiono nową drewniano–ziemną siedzibę kasztelanów . Usytuowana była ona na sztucznej wyspie usypanej z ziemi i wzmocnionej drewnianymi palami. Pierwotnie nosiła ona nazwę Wyspy Tajemnej lub Magicznej.
Murowany zamek
Początki murowanego zamku siewierskiego, nie zostały do tej pory jednoznacznie ustalone. W stosunkowo nielicznej literaturze datuje się jego powstanie na XIV wiek. Przypuszcza się, że pierwsza murowana faza gotyckiego zamku, powstała już za panowania książąt bytomskich , co miało miejsce w 1 połowie XIV stulecia. Nie można również wykluczyć przeciągnięcia się prac budowlanych na wczesne lata panowania książąt cieszyńskich, co datowane jest na okres XV wieku.
Cylindryczny stołp
Jak donoszą nam stare źródła historyczne, pierwszym elementem murowanym wspomnianego zamku, był cylindryczny stołp o średnicy 9 metrów. W miejsce wału powstał też mur obwodowy. Jedyna brama znajdowała się wówczas w południowej części tego muru. Później przebito nową bramę od strony przeciwległej, którą zabezpieczyła postawiona w XVI wieku kamienno-ceglana baszta.
Księstwo siewierskie
W roku 1443 , księstwo siewierskie wraz z zamkiem i miastem wykupił od zadłużonego księcia Wacława I cieszyńskiego , biskup krakowski Zbigniew Oleśnicki , który był doradcą i prawą ręką króla Władysława Jagiełły. Po kilkuletnim sporze z innymi książętami śląskimi, biskupi krakowscy na mocy dokumentu księcia cieszyńskiego Wacława I, przyjęli świecki tytuł książąt siewierskich, a Księstwo Siewierskie stało się niezależnym organizmem politycznym i wojskowym. Zamek ten, zaczął pełnić rolę administracyjnej i politycznej siedziby Księstwa Siewierskiego.
Okres renesansu
W XVI wieku, biskupi rozbudowywali zamek nadając mu wystrój renesansowy. Książę biskup Piotr Tomiki, kazał rozebrać gotycki stołp, a materiał z niego posłużył do budowy nowych mieszkalnych skrzydeł zamku w części zachodniej. Nadało to kompleksowi charakter renesansowej rezydencji z dziedzińcem otoczonym drewnianymi gankami. W roku 1575 , książę Franciszek Krasiński umocnił zamek, przystosowując go do wykorzystywania broni palnej. Dodany został dodatkowy mur zewnętrzny, zaś przestrzeń między nim a bryłą zamku wypełniono ziemią.
W czasach baroku
Kolejnej przebudowy dokonano na przełomie XVII i XVIII wieku. Z inicjatywy biskupów Jana Małachowskiego i Konstantego Felicjana Szaniawskiego , basztę przy bramie podwyższono i zwieńczono barokowym hełmem z cebulą i latarnią. Ponadto wybudowano tu wschodnie skrzydło zamku. W 1790 roku, Sejm Wielki , zlikwidował Księstwo Siewierskie , wcielając je do Rzeczypospolitej. Opuszczony w 1790 roku, przez księcia biskupa Feliksa Pawła Turskiego zamek od tamtej pory popada w ruinę. Jeszcze w czasie wojen napoleońskich , był on wykorzystywany militarnie. Jednak od 1807 roku, pozostał on niezamieszkany.
Trwają w murach tego pięknego zamczyska prace zabezpieczające, aby ten piękny obiekt, nadal cieszył oko nie tylko koneserów historii, ale też i turystów.
Ewa Michałowska – WalkiewIcz
