Teatr. Przez siedemnaście lat istnienia Festiwal zmieniał swoją formułę i otwierał na nowoczesne trendy w teatrze lalek. Mamy ambicję, by w perspektywie kilku lat stać się najlepszym festiwalem teatrów lalek w Europie.
W Festiwalu uczestniczyć będzie 13 zespołów teatralnych, które zaprezentują 15 spektakli konkursowych. Wśród teatrów zagranicznych po raz pierwszy w Toruniu pojawi się zespół z Kanady, ponadto Festiwal gościć będzie dwa teatry z Czech, po jednym ze Słowacji, Włoch i Niemiec. Najlepsze polskie przedstawienia pokażą teatry z Warszawy, Białegostoku, Lublina, Opola, Łodzi i Supraśla. Obok przedstawień konkursowych zaprezentowane zostaną również spektakle pozakonkursowe. Od kilku lat Festiwalowi towarzyszą różne imprezy o charakterze kulturalnym: m.in. prezentacje Lalkarskich Szkół Teatralnych z Białegostoku i Wrocławia, przegląd współczesnych twórców kina animacji z Polski i ze świata w postaci pokazów multimedialnych AKCJA. ANIMACJA. PREZENTACJA VI, połączonych z omówieniami warsztatu i sposobu powstawania poszczególnych filmów i z bezpośrednią prezentacją twórców. Ponadto koncerty zespołów muzycznych z Polski, parada teatralna, warsztaty teatralne dla dzieci i rodziców oraz wiele innych imprez. Imprezą towarzyszącą wartą osobnego potraktowania jest kolejny, siódmy już Przegląd Twórczości Teatralnej Osób Niepełnosprawnych. W Przeglądzie weźmie udział 8 zespołów. Spektakle festiwalowe odbywać się będą w dwóch nurtach: dla dzieci oraz dla dorosłych. Wzorem lat ubiegłych przedstawienia konkursowe oceniać będą dwa składy jury: jury profesjonalne oraz jury dziecięce. W sumie jurorzy przyznają dwie nagrody główne oraz nagrody za reżyserię, scenografię, muzykę, animację oraz nagrody aktorskie. Tradycyjnie już festiwal rozpocznie barwna parada ulicami Starego Miasta z udziałem aktorów, gości festiwalu i mieszkańców Torunia.
Program:
Sobota(22 października)
12.00, mała scena
Teatr Lalka (Warszawa, Polska)
DASZEŃKA
autor: Karel Čapek
tłumaczenie: Jadwiga Bułakowska
dramatyzacja utworu i reżyseria: Jakub Krofta
scenografia: Zoja Zupková
muzyka: Robert Łuczak
Obsada: Monika Babula, Aneta Harasimczuk, Wojciech Pałęcki, Piotr Tworek.
Premiera: 21 V 2011
Spektakl dla dzieci od lat 4
trwa: 50 minut
"Gdy przyszedł na świat, był nieokreślonym białym czymś mieszczącym się w dłoni. Tylko para czarnych uszu pozwalała stwierdzić, że to pies. Ponieważ był suką, postanowiłem nazwać ją Daszeńka" – mówi bohater znanej książki Karela Čapka Daszeńka, czyli żywot szczeniaka. W przedstawieniu poznajemy historię pierwszych tygodni życia uroczej foksterierki, która zawładnęła uczuciami pewnej rodziny. Spektakl opowiada o trudach i radości dorastania oraz mozolnych próbach wychowania nieokiełznanego psiaka.
„Twórcom udało się – pod pretekstem historii o szczeniaku, który okręca sobie wokół łapy całą ludzką rodzinę – przemycić opowieść o dojrzewaniu do miłości i odpowiedzialności za słabszą istotę.” (Aneta Kyzioł, O ludziach i szczeniakach, „Polityka” nr 23 1.06.2011)
„Maluchy siedzą jak zahipnotyzowane, obserwując Daszeńkę zmagającą się z najprostszymi problemami. Zrobić krok? Dobrze, ale od której łapy zacząć? Gdzie ma być wtedy główka? I co na to wszystko ogon? […] Stopniowo futrzasta kuleczka zaczyna żyć własnym życiem. Wydaje się, że to ona kieruje artystami, ciągnie ich za sobą po scenie, zmienia też relacje między członkami rodziny. […] Siłą tego spektaklu nie jest skomplikowana intryga, ale wspólna nauka zachwytu i wzajemnego zrozumienia. Mali widzowie piszczą z uciechy nie tylko dlatego, że fika przed nimi słodka psia maskotka. Mają też szansę przekonać się, jak ważne są ich małe-wielkie wyczyny: pierwsza zawiązana samodzielnie sznurówka czy wydmuchany porządnie nos. […] Opiekunowie mogą zaś przypomnieć sobie, jak radość ze spraw drobnych zmienia spojrzenie na problemy.” (Joanna Derkaczew, Mała wielka Daszeńka, „Gazeta Wyborcza” 18.07.2011)
15.30 – uroczyste otwarcie festiwalu
16.00, duża scena
Teatr BAJ POMORSKI (Toruń, Polska)
MAKBET
Autor: William Shakespeare
Przekład: Stanisław Barańczak
W przedstawieniu wykorzystano fragmenty w przekładzie Macieja Słomczyńskiego
oraz wiersz „Wiąz” Sylwii Plath
Inscenizacja i reżyseria: Zbigniew Lisowski
Asystent reżysera: Ireneusz Maciejewski
Scenografia: Pavel Hubička
Grafiki: Zbigniew Lisowski, Sylwester Siejna
Muzyka: Piotr Nazaruk
W przedstawieniu wykorzystano piosenkę „Ty człowiek jesteś” zespołu LAO CHE oraz fragment piosenki „Nie żyję ponad stan” Kazika Staszewskiego
Choreografia: Ewelina Ciszewska
Skreczer: Juliusz Pacek
Obsada: Anna K. Chudek, Edyta Łukaszewicz-Lisowska, Dominika Miękus, Agnieszka Niezgoda, Marta Parfieniuk-Białowicz, Grażyna Rutkowska-Kusa, Krzysztof Grzęda, Andrzej Korkuz, Jacek Pietruski, Jacek Pysiak, Andrzej Słowik, Mirosław Szczepański, Mariusz Wójtowicz
Premiera: 17 IX 2011
Spektakl dla młodzieży i dorosłych
Trwa: 2:30 h
* Przedstawienie pozakonkursowe
„Makbeta” nie trzeba nikomu przedstawiać. Tym razem jednak tytułowemu bohaterowi towarzyszyć będzie nie tylko duch zamordowanego Banka, ale także – za sprawą reżysera – Boscha, Dalego i Junga. Zwłaszcza przez pryzmat teorii tego ostatniego interpretuje Lisowski związki świadomości, podświadomości i nieświadomości u bohaterów szekspirowskiego dramatu. Wprowadzony do spektaklu Trickman – przewodnik przedstawienia – oprowadza widza po podświadomości naszych bohaterów niczym Wergilusz oprowadzający Dantego po kolejnych kręgach piekielnych. Pełna sprzeczności podświadomość postaci z „Makbeta” przypominaj pełne symboliki obrazy Boscha, jak również surrealistyczne wizje Dalego. Jeśli więc, jak mówił Hamlet – „teatr to zwierciadło duszy”, warto przejrzeć się w „Makbecie” Zbigniewa Lisowskiego.
„Toruński „Makbet” to fantastyczne spotkanie męskiego pierwiastka. Tu swoje siły łączy Szekspir, Bosch, Dali, Lisowski, Hubička i Nazaruk. W rezultacie otrzymujemy niezwykle ciekawy obraz, który rozbudza świadomość widza. […] Są postaci i elementy jakby wycięte z obrazów Dalego i Boscha. Te ożywione dziwadła są fantastycznie przerażające, barwne i – co najważniejsze – świetnie ilustrują dzieło Szekspira, dorzucając niezwykle ciekawą perspektywę. To przenikanie się sztuk na deskach – w elementach scenograficznych i kostiumach jest zdecydowanie najmocniejszą stroną spektaklu, za którą twórcom należą się ogromne brawa”. (Michalina Łubecka, Hamlet jak malowany, www.teatrdlawas.pl, 10.10.2011)
„Makbet w reżyserii Zbigniewa Lisowskiego jest wyważonym połączeniem dorobków trzech wielkich postaci – Boscha, Dalego i Junga, których duchowy patronat czuć w każdym momencie […]. Wszelkie zasady logiki wydają się zawieszone, spersonifikowane alter ego bohaterów, mroczne i demoniczne, które dominują motywacje ich działań, groteskowe sceny rozgrywające się na oczach widzów – wszystko razem ewokuje skojarzenia z malarstwem Hieronima Boscha. I nie jest to kwestia użyc
ia w spektaklu kilkakrotnie fragmentów jego obrazów, lecz chodzi raczej o rodzaj wyobraźni wspólny malarzowi i reżyserowi – o tę mroczną scenerię, groteskowość przedstawianej sceny i dominujący ludzki niepokój. (Sylwia Lichocka, Makbet jak z obrazu Boscha, Nowa Siła Krytyczna, 29.09.2011)
20.00. Teatr im. W. Horzycy
Białostocki Teatr Lalek (Białystok, Polska)
KSIĘŻNICZKA ANGINA
autor: Roland Topor
tłumaczenie: Agnieszka Taborska
reżyseria: Paweł Aigner
asystent reżysera: Mateusz Tymura
scenografia: Pavel Hubička
kostiumy: Zofia de Ines
muzyka: W. A. Mozart, P. K. Klimek
projekcja: Krzysztof Kiziewicz
Obsada: Łucja Grzeszczyk, Michał Jarmoszuk, Barbara Muszyńska-Piecka, Ryszard Doliński, Wiesław Czołpiński, Grażyna Kozłowska, Adam Zieleniecki, Mieczysław Fiodorow, Zbigniew Litwińczuk.
Premiera: 5 II 2011
Spektakl dla młodzieży i dorosłych.
Trwa: 2 h
„Kiedy jakaś mała dziewczynka mówi zupełnie inaczej niż małe dziewczynki, jest całkiem możliwe, że naprawdę wcale nie jest dziewczynką. Może być właściwie wszystkim, nawet chorobą…”
Oto Angina – księżniczka, która wskutek intrygi okrutnej Gużyny i złego Kolbetowa zmuszona jest uciekać ze swego królestwa, odbywa niezwykłą podróż. W towarzystwie wiernego Kanclerza Witamińskiego pędzi czerwonym samochodem-słoniem do swego Wuja, do domu ozdobionego kafelkami z Lisieux, gdzie znaleźć ma schronienie. Po drodze jednak spotyka ich całe spektrum najdziwniejszych przygód i postaci.
„To historia niemożliwa i nieobliczalna, jak zresztą cała twórczość ciągle mało znanego w Polsce Topora, w której jawa miesza się ze snem, okrucieństwo z baśnią, a rzeczywistość z fantazją.” (Monika Żmijewska, Angina i upiorne manekiny, „Gazeta Wyborcza” 3.02.2011)
„To, co się działo na scenie można określić tylko jednym słowem: obłęd. I to obłęd czystej teatralności, umowności posuniętej do ostatecznych granic. […] Ważna, pierwsza adaptacja wyjątkowej książki, która nie boi się zawartego w niej absurdu – wręcz przeciwnie, stara się odważnie z nim grać.” (Iga Kruk, Topor w Białymstoku, teatrakcje.pl, 6.05.2011)
22.30 – koncert zespołu TSIGUNZ – kawiarnia teatru, wstęp wolny
Niedziela, 23.10.2011
10.00, duża scena
Teatr BAJ POMORSKI (Toruń, Polska)
NA ARCE O ÓSMEJ
Autor: Ulrich Hub
Przekład: Lila Mrowińska-Lissewska
Reżyseria: Paweł Aigner
Asystent reżysera: Katarzyna Kawalec
Scenografia: Pavel Hubička
Muzyka: Piotr Klimek
Muzykę do przedstawienia nagrał zespół w składzie: Mateusz Czarnowski – akordeon, Gustaw Bachorz – klarnet, Wiktor Szostak – fortepian, Jarek Izdepski – kontrabas
Obsada: Marta Parfieniuk-Białowicz, Krzysztof Grzęda, Andrzej Korkuz, Jacek Pysiak, Mariusz Wójtowicz
Premiera: 7 III 2010
Spektakl dla dzieci od lat 6
Trwa: 1:10
* Przedstawienie pozakonkursowe
Co zrobić, kiedy bilety są dwa, a pasażerów trzech? Tym bardziej że są to bilety na ocalającą przed potopem Arkę, a Bóg pozwolił zabrać na nią tylko dwa egzemplarze z danego gatunku. Rozstrzygnięcie tego dylematu byłoby zdecydowanie prostsze, gdyby chętnymi do ocalającego rejsu nie była trójka przyjaciół – pingwinów. Czy zostawia się przyjaciół w biedzie, nawet jeśli taka jest wola Boga? Dwójka szczęśliwych wybrańców nie ma wątpliwości i z narażeniem życia przemyca nadprogramowego pasażera na Arkę.
Dramat Ulricha Huba to jeden z najciekawszych współczesnych testów scenicznych dla dzieci w Niemczech, Francji i Holandii. Biblijna opowieść o potopie i Arce Noego staje się pretekstem do odważnego zaproszenie dzieci, ale również ich rodziców, do rozmowy na tematy ważne i inspirujące do stawiania pytań o przyjaźń, poświęcenie oraz Boga, który jest, nawet jeśli Go nie widać.
„Kiedy myślę jednak o kilku naprawdę wybitnych spektaklach dla dzieci, które powstały w ciągu ostatnich lat w Polsce – jak chociażby "Na Arce o ósmej" w reżyserii Pawła Aignera z Teatru Baj Pomorski w Toruniu – dochodzę do wniosku, że mamy coś, co wyróżnia nasz teatr dla dzieci. Jest to bardzo ciekawa kombinacja atrakcyjnej estetyki, pozostającej w relacji ze sztuką współczesną, naprawdę solidnego aktorstwa zespołowego, ze wspaniałą głębią intelektualną. Dla porównania – duński teatr dla dzieci, uznawany za najlepszy na świecie i w każdym jego zakątku świetnie znany – okazuje się tylko piękną bańką mydlaną, wizualnym cudeńkiem, nieczęsto wypełnionym ciekawą dla dziecka treścią. Smutny okazuje się jednak fakt, że takich produkcji jak toruńska „Arka” nie znajdziemy w Polsce bardzo wiele. Nasz teatr dla dzieci jest po prostu potwornie nierówny. (Alicja Morawska-Rubczak, Teatr dla dzieci jest do niczego, www.dwutygodnik.com, 31.05.2011)
„Pingwiny wiedzą, że dyskutują o sprawach istotnych, ale nie potrafią się opanować i ciągle się ze sobą kłócą. To trochę tak, jak jest naprawdę: kiedy potrafimy na śmierć i życie wściec się na drugą osobę w czasie rozmowy na górnolotne tematy. I na śmierć i życie nabzdyczyć i obrazić (…) I tu następuje historia na arce – pełna śmiesznych zdarzeń, gdzie dialogi przypominają ironię Woody’ego Allena. Acha, no właśnie: czy napisał już, że pingwiny są Żydami? Co chwila tańczą i śpiewają spierając się i dziękując temu tam, na górze. Gdziekolwiek jest, jakkolwiek wygląda i czy niezależnie od tego, czy w ogóle istnieje. I to jest klucz do przedstawienia: żydowskie dialogowanie z Najwyższym pozbawione jest bałwochwalczego tonu znanego z katolickiego dyskursu. Być może dlatego spektakl teatru z Torunia jest taki "otwarty". Tutaj więcej jest pytań niż odpowiedzi. (Sylwia Chutnik, Żydopingwiny, www.malewarszawskie.blox.pl, 12.04.2011)
17.00, mała scena
Teatr LES SAGES FOUS (Kanada)
CYRK SIEROT/ CIRQUE ORPHELIN
Reżyseria, marionetki i maski – South Miller
Scenografia i rekwizyty – Sylvain Longpré
Muzyka – Christian Laflamme
Obsada: Jacob Brindamour, Catherine C. Mousseau
Spektakl dla widzów od 10 lat
Trwa: 60 minut
Pośród szczątków na złomowisku, pomiędzy zużytymi pojemnikami po oleju, zardzewiałymi blachami i rozmaitymi zagubionymi przedmiotami Les Sages Fous zaprasza na potajemne spotkanie.
Dwaj handlarze rupieciami wymyślają mały cyrk w celu przedstawienia okrutnych opowieści, obecnych w ich koszmarach i fantazjach.
Z przedmiotów zebranymi ze wszystkich zakątków miasta, tworzą „ujście dla snów”, reperując świat, w którym blask i popiół splatają się ze sobą, przyrządzając magię i tajemnicę w zużytych puszkach. W ciemnym zakątku, w martwym punkcie międzynarodowego przemysłu rozrywki, poszukają anioła pośród gruzu … lub małego wozu cyrkowego błyszczącego w mrokach nocy. […] Niesforną trupą cyrkową rządzi żelazna ręką nieuchwytny, fikcyjny i zagadkowy impresario – Pana S. T. Issimowe. Ten mały cyrk jest rajem dla osieroconych przedmiotów i lalek, zrodzonych w dziwnych okolicznościach. To ich rehabilitacja czy wyzysk?
„Rzadko kiedy mam okazję oglądać ludzi, którzy tak panują nad kształtem swojej twórczości artystycznej. A przede wszystkim, którzy potrafią zaproponować coś tak oryginalnego i pozostawić tak charakterystyczny artystyczny ślad. Nie ma nikogo, kto zrobiłby to tak jak Les Sages Fous”. (Anne Boucher, Małe okrutne opowieści, Radio-Canada, kwiecień 2010)
“Przedstawienie to mariaż teatru ulicznego z teatrem lalkowym z Castellet, gabinetem osobliwości, mieszaniną z dziwactwa z codziennością, tego, co zwyczajne z tym, co cudowne”. (Les Cahiers du Théâtre Français, (National Arts Center), Lodovic Fouquet Ottawa, styczeń 2006)
20.00, duża scena
Teatr Baj (Warszawa, Polska/ Poland)
ARSZENIK
spektakl inspirowany Arszenikiem i starymi koronkami Josepha Kesserlinga
reżyseria i scenografia: Marcin Bikowski
dramaturg: Marcin Bartnikowski
muzyka: Anna Świętochowska
Obsada: Agnieszka Baranowska (gościnnie), Magdalena Dąbrowska
Premiera: 20 II 2011
Spektakl dla dorosłych
trwa: 1:10 h
Dwie urocze, starsze panie żyją w swoim przytulnym domu, wspominając stare dzieje, a nade wszystko niespełnione szanse z czasów młodości. Dosłownie i w przenośni przywołują duchy z przeszłości – nie wszystkie z nich są pożądane; za to wszystkie bez wyjątku płci męskiej. Nawiedzony dom kryje pod swoją podłogą nie lada tajemnicę suto okraszoną dużą ilością arszeniku i cyjanku. Okazuje się, że panie mają osobliwą filozofię życiową i dość oryginalne pojęcie o dobroczynności… Świetnie napisana czarna komedia sytuacyjna po raz pierwszy zderzona została z językiem teatru lalek.
„Konstanty Puzyna jako przykład dobrze inscenizowanej groteski opisał konia, wchodzącego do najzwyklejszego w świecie baru, żeby zamówić szklaneczkę trunku. W tym ślicznym mieszkanku, w śliczniutkich ścianach, na prześlicznej podłodze i pod jeszcze śliczniejszym sufitem dzieją się rzeczy, o których nie śniło się waszym filozofom. To groteska w dobrym wydaniu.” (Judyta Berłowska, Smakowity Arszenik, www.teatrakcje.pl, 26.02.2011)
Poniedziałek, 24.10.2011
10.00, duża scena
Teatr Lalek Guliwer (Warszawa, Polska)
PCHŁA SZACHRAJKA
autor: Jan Brzechwa
adaptacja i reżyseria: Piotr Tomaszuk
scenografia i kostiumy: Julia Skuratova
muzyka: Piotr Nazaruk
choreografia: Władysław Janicki
projekcje video: Antonio Spectaculo, współpraca: Laboratotium W
Obsada: Katarzyna Brzozowska, Izabella Kurażyńska, Elżbieta Pejko, Honorata Zajączkowska, Damian Kamiński, Tomasz Kowol.
Premiera: 19 III 2011
Spektakl dla dzieci od lat 5
Trwa: 1:30
Znane z bajki Jana Brzechwy perypetie najsprytniejszej pchły świata opowiadają sobie – w konwencji kawiarnianych ploteczek – cztery damy. Każda wyposażona jest w lupę, dzięki której możemy podglądać na projekcyjnych ekranach „prawdziwą” Pchłę Szachrajkę i jej przygody. Spektakl utrzymany jest w konwencji musicali z lat 20-tych i 30-tych.
„W animacjach wystąpią lalki, [które] dopełnią działania aktorów, którzy pojawią się na scenie w stylowych kostiumach. Oba światy mają się nawzajem dopowiadać i „opowiadać”. Na ekranie podejrzymy główną bohaterkę, ale też zobaczymy, jak ona nas widzi…”. (Joanna Gajda-Zadworna, Z lupą na sprytną pchłę, „Życie Warszawy” online 17.03.2011)
„Twórcy spektaklu […] podeszli do sprawy odważnie, zostawiając za plecami dotychczasowe adaptacje. […] Odwołaniu się do klimatu międzywojennej Warszawy, z kawiarniami, dorożkami kwitnącym życiem towarzyskim, połączonemu z wykorzystaniem multimediów, Pchła Szachrajka Tomaszuka zawdzięcza świeżość i atrakcyjność. […] Przygotowany w konwencji musicalowej spektakl kipi muzyką, śpiewem i tańcem.” (Ewa Świerżewska, Roztańczone lata 30., www.qlturka.pl)
17.00, mała scena
Wydział Lalkarski PWST im. L. Solskiego w Krakowie. Filia we Wrocławiu (Wrocław, Polska)
SZPAK FRYDERYK
Autor: Rudolf Herfurtner
Reżyseria: Joanna Gerigk
Scenografia: Katarzyna Borkowska
Muzyka: Jakub Korczyński
Obsada: Karolina Gorzkowska, Michał Żołyński
Spektakl dla dzieci
* Przedstawienie pozakonkursowe
„Szpak Fryderyk” to efekt współpracy studentów trzech wydziałów: reżyserii PWST, wydziału aktorskiego ze specjalizacją aktorską lalkarską PWST oraz kompozycji AM we Wrocławiu. Spektakl opowiada historię dwójki sąsiadów mieszkających w jednej kamienicy, którzy, żyjąc obok siebie, nie potrafią się porozumieć, a każde ich spotkanie kończy się kłótnią. Pani Maier i Pan Huber, choć samotnie, nie umieją się przełamać i zbliżyć do siebie. Aż pewnego dnia, pod wpływem historii, którą opowiada i improwizuje Pani Maier, wszystko zaczyna się zmieniać. Najprościej mówiąc, „Szpak Fryderyk” to historia, która każdego niedowiarka przekona, że nawet niemożliwe staje się możliwe. Przedstawienie zrealizowano w oszczędnej, ale ciekawej oprawie plastycznej. Nie tylko pobudza wyobraźnię młodych widzów, ale także bawi dorosłych i skłania do refleksji wszystkich bez względu na wiek.
20.00, duża scena
Teatr im. H. Ch. Andersena (Lublin, Polska)
KOŃCÓWKA
autor: Samuel Beckett
reżyseria: Arkadiusz Klucznik
asystent reżysera: Zeki Tüzün (Turcja)
scenografia i kostiumy: Maciej Chojnacki
opracowanie przestrzeni dźwiękowej i realizacja: Tomasz Nowakowski
Obsada: Bartosz Siwek, Piotr Gajos, Bogusław „Benek” Byrski, Mirella Rogoza.
Premiera: 12 III 2011
Spektakl dla młodzieży i dorosłych
trwa: 1:30 h
„Końcówka” Samuela Becketta to jeden z najwybitniejszych dramatów w historii światowej literatury. Z całej gamy zagadnień w nim zawartych skupiono się na problemie uzależnienia człowieka od wykreowanej przez siebie rzeczywistości. „Końcówka”, wbrew swojemu tytułowi, nigdy się nie kończy. Wszystkie cztery postacie są nieludzkie, zarówno w swoich wyglądzie, jak i w zachowaniach; są więc doskonałym materiałem do zobrazowania w teatrze animacji. Czy Clovowi wystarczy odwagi, by uwolnić się od stworzonego przez siebie Hamma – swojego pana i władcy? Nie zapominajmy jednak, że każdy z nas ma swojego Hamma.
„Reżyser konsekwentnie uwydatnia istotną u Becketta opozycję podmiot-przedmiot. […] Scenografia potęguje w
rażenie nędzy i dogasania świata bohaterów przedstawienia, który żywi się pozostałościami po tym, co minęło. Życie przetrwało tu tylko w formach nihilistycznych i pozbawionych wewnętrznej mocy. […] Reifikacja bytów stała się tak naturalna, że gdy Hamm zamiast psa głaszcze sweter zwinięty w kłębek, nie odczuwa różnicy. Może dlatego, że sam w gruncie rzeczy też jest już bardziej przedmiotem niż istotą ludzką.” (Katarzyna Piwońska, Na początek „Końcówka”, Nowa Siła Krytyczna 16.03.2011)
22.00, kawiarnia teatru: Scena Muzyczna, performans grupy The Kalesons złożonej z aktorów Teatru „Baj Pomorski”
Wtorek, 25.10.2011
10.00, mała scena
Divadlo Líšeň (Brno, Czechy)
SÁVITRÍ
na motywach opowieści ze staroindyjskiego eposu Mahabharata
reżyseria: Pavla Dombrovská
scenografia: Jana Francová
lalki: Eva Krásenská
muzyka: Luděk Vémola
Premiera: 1999
Spektakl dla dzieci od lat 4
trwa: 50 minut
Spektakl opowiada o miłości i wytrwałości księżniczki Sávitrí, która uratowała swojego męża z objęć śmierci. Imponujące widowisko wielobarwnych cieni wzbogaca głos muzyka-narratora, który wykorzystuje brzmienia szeregu własnoręcznie zrobionych, oryginalnych instrumentów muzycznych, takich jak gwizdki czy dzwonki. Przedstawienie zarówno w sferze dźwięków jak i obrazów inspirowane jest dalekowschodnim teatrem cieni i orientalną muzyką.
„Niektóre liryczne sceny przypominają filigranową delikatność perskich dywanów i arrasów, inne w swej abstrakcyjności podobne są do barwnych płócien autorstwa Franciszka Kupki. […] Spektakl pobudza wyobraźnię widza, oferując zarówno niezwykłą estetykę, jak i silne doznania emocjonalne. Otwiera drzwi do krainy marzeń, nieskazitelnego świata dzieciństwa, które każdy z nas ma w sobie.” (Vit Zavodsky, Indyjska baśń jako magiczny spektakl teatru cieni, „Loutkář” 2000)
17.00, mała scena
Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku (Białystok, Polska)
PI TI PĄ TĄ
Na motywach „Operetki” Witolda Gombrowicza
opieka pedagogiczna: mgr Andrzej Beya Zaborski
reżyseria, scenariusz, scenografia: zespół (Karolina Czarnecka, Błażej Piotrowski, Mateusz Smaczny)
muzyka: Magdalena Mioduszewska
oświetlenie: Paula Czarnecka
Obsada: Karolina Czarnecka, Błażej Piotrowski, Mateusz Smaczny
Premiera: 26 stycznia 2011
Trwa: 40 minut
*Przedstawienie pozakonkursowe
„Piti Pą Tą” to nic innego jak efekt zabawy studentów III roku z „Operetką” Gombrowicza. Przedstawienie powstało w wyniku pracy semestralnej „Gra aktora lalką”, której celem było pokazanie umiejętności posługiwania się różnymi formami scenicznymi młodych twórców. „Piti Pą Tą” porusza znany z twórczości Gombrowicza temat wyzwalania się z sieci społecznych konwencji i masek. Bohaterowie prowadzą grę między patosem a trywialnością, powagą a komizmem, prawdą a zakłamaniem. Spektakl zadaje ważne pytania o istotę wolności i sposoby jej (nomen omen) uwolnienia spod nakładanych przez nas masek. Muzyka grana na żywo, różnorodność form plastycznych (maski, manekiny, pacynki, tintamareska), a także sam sposób gry aktorskiej wprowadzają widza w absurdalny i groteskowy świat Gombrowicza.
„Choć spektakl jest wierną adaptacją dramatu, dzięki przemyślanej żonglerce technikami aktorskimi udało się realizatorom zespołowo reżyserującym spektakl przekazać esencję Gombrowiczowskiego humoru. Jest tu miejsce na groteskową, prowadzoną grubą kreską grę aktorów, zamaszyste kroki, przerysowane gesty, modulowane głosy […]. Jest komizm słowny i sytuacyjny”. (Łukasz Rudziński, Zdarzyło się Tczewie, www.dwutygodnik.com, 10.10.2011)
„Piti Pą Tą, adaptacja operetki Gombrowicza, dzięki bogactwu form plastycznych (na scenie obok aktorów – maski, manekiny, pacynki i „tintamareski) i grze aktorskiej, oddała charakterystyczne poczucie humoru autora Ferdydurke.” (Aleksandra Lewandowska Festiwal Debiutantów, www.e.czaskultury.pl, 14.09.2011)
20.00, duża scena
Opolski Teatr Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki (Opole, Polska)
NIE PŁACZ, ANNO
autor: Július Meinholm
tłumaczenie: Marta Buczek, Sylwia Sojda, Lujza Urbancová
reżyseria: Marián Pecko
kostiumy i lalki: Eva Farkašová
dekoracje: Pavol Andraško
muzyka: Robert Mankovecky
Obsada: Mariola Ordak-Świątkiewicz, Tomasz Szczygielski, Elżbieta Żłobicka, Łukasz Bugowski, Agnieszka Zyskowska-Biskup, Miłosz Konieczny, Andrzej Szymański, Anna Jarota.
Premiera: 5 II 2011
Spektakl dla młodzieży i dorosłych
trwa: 1:45 h
Bohaterką sztuki Meinholma (pseudonim Ivety Škripkovej) jest Anna – kobieta, aktorka, matka. Jej bunt przeciw byciu zniewoloną toksycznymi relacjami damsko-męskimi ma swoje korzenie w pewnej sytuacji, która ją dławi i przytłacza. Sprzeciw budzi w niej przede wszystkim dyskryminacja i przemoc, którym wraz z córką nieustannie podlega. Marián Pecko łączy konwencję teatru lalkowego i dramatycznego. Annę gra aktorka w żywym planie, natomiast pozostałe postaci to niezwykłej urody lalki animowane przez aktorów-mężczyzn.
„Twórcy […] pokazują, jak płynne mogą być granice, po przekroczeniu których stajemy się sprawcą lub ofiarą, a także jak niebezpieczne są stereotypy, za pomocą których łatwo wtłoczyć człowieka w społeczne role i schematy. […] Intrygującym lalkowym postaciom o niemal ludzkich rozmiarach głosu użyczają trzy […] aktorki przywołujące skojarzenia z antycznym chórem.” (Aleksandra Konopko, Lalki o przemocy w czterech ścianach, „Gazeta Wyborcza-Opole” 7.02.2011).
„Płeć w sztuce Juliusa Meinholma jest stygmatem. Jesteś kroplą z wielkiej łzy – powie do swojej maleńkiej córki główna bohaterka. Ta sama, która wcześniej wygłosi ze sceny: Najgorsze, co może się stać kobiecie, to kiedy jest przekonana, że ma swój własny pogląd.” (Anita Dmitruczuk, Zespołu „Iwony” sztuka o przemocy, „Gazeta Wyborcza-Opole” 17.01.2011).
Środa, 26.10.2011
11.00, Zespół Szkół Muzycznych w Toruniu
Teatr Lalki i Aktora PINOKIO (Łódź, Polska)
PINOKIO
reżyseria: Konrad Dworakowski
scenografia: Marek Zakostelecky
muzyka: Piotr Klimek
projekcje: Michał Zielony
Obsada: Anna Sztuder-Mieszek, Ewa Wróblewska, Anna Woźniak-Płacek, Łukasz Bzura, Krzysztof Ciesielski, Mariusz Olbiński, Tadeusz Płuciennik, Włodzimierz Twardowski
W spektaklu gra zespół w składzie: Olek Różanek – wokal, Piotr Kolasa/Krzysztof Szewczyk – perkusja, Piotr Kolanowski/Michał Karkusiński – piano, Piotr Siadul/Marcin Ritter – gitara basowa, Tomasz Wiktorowicz – gitara.
Premiera: 17 X 2009
Spektakl dla dzieci od lat 6
trwa: 1:30 h
Dobrze znaną historię drewnianego chłopca, autorstwa Carlo Goldoniego, Dworakowski odczytał na nowo. Jego „Pinokio” jako opowieścią o twórczym i poszukującym dziecku. Zrezygnowano z dydaktycznych założeń tekstu, które sugerowały, że jest on zły i głupi,
a jego człowieczeństwo warunkuje stopień podporządkowania i umiejętności spełniania oczekiwań dorosłych. W przedstawieniu Dworakowskiego Pinokia możemy odczytywać jako wewnętrzne dziecko, które należy w sobie pielęgnować, by się swobodnie rozwijać, doświadczać i czuć wolnym bez względu na wiek.
„Doskonałe teksty, świetna muzyka Piotra Klimka i aranżacje, a do tego charyzmatyczna interpretacja szczecińskiego artysty Olka Różanka, któremu towarzyszą zawodowi muzycy, przywodzą na myśl twórczość Kazika czy Muńka Staszczyka. Jednak […] Pinokio w reżyserii Konrada Dworakowskiego to nie tylko profesjonalny występ stworzonego na tę okazję rockowo-klezmerskiego Zespołu […], który niczym chór w greckiej tragedii komentuje piosenkami wydarzenia. To dynamiczna, pełna humoru, pomysłowo skonstruowana opowieść o buntowniczym chłopcu z drewna, w której mieszają się gatunki i teatralne triki. […] Doskonały spektakl dla dużych i małych.” (Agnieszka Jedlińska, Kiełbie we łbie, „Express Ilustrowany” nr 245/19.10., 23.10.2009)
17.30, ogród teatru
Divadlo Líšeň (Brno, Czechy)
PUTIN NA NARTACH
scenariusz: Pavla Dombrovská
reżyseria: Pavla Dombrovska z zespołem
scenografia: Marika Bumbálková, Luděk Vémola
lalki: Marika Bumbálková
kostiumy i rekwizyty: Matěj Sýkora, Lenka Jabůrková
oświetlenie: Ludek Vemola, Kamil Horáček
Premiera: 2010
Spektakl dla dorosłych
trwa: 1 h
Najnowsze przedstawienie Pavly Dombrovskiej odsłania kulisy dojścia do władzy Władimira Putina i mechanizmy reżimu totalitarnego ciągle obecnego we współczesnej Rosji. Scenariusz oparto na blogach internetowych prowadzonych przez ofiary ataków terrorystycznych w Biesłanie i na Dubrowce oraz na książce „Udręczona Rosja. Dziennik buntu” Anny Politkowskiej. Dziennikarka „Nowej Gazety”, która zasłynęła z bezkompromisowych reportaży na temat sytuacji w Czeczenii i Inguszetii, została zamordowana w 2006 roku w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach. Fragmenty zaczerpnięte z książki i blogów przeplatać się będą z obrazami życia codziennego Rosjan. Polityczny dramat rozegra się w namiocie wojskowym, a podstawowymi rekwizytami będą biurko i lalki – drewniane matrioszki przedstawiające Lenina, Stalina i Putina.
„Przedstawienie nad wyraz ironiczne! Polecam każdemu, kto chciałby choć przez chwilę uczestniczyć w głęboko artystycznym i ludzkim doświadczeniu. Fakt, że spektakl powstał na podstawie książki […] Anny Politkowskiej ma dla mnie osobiste znaczenie. Anna była moim dziennikarskim kolegą i przyjacielem. Zobaczyć jej słowa na scenie było wielkim przeżyciem.” (Jaromir Stetina, 23.11.2010)
20.00, duża scena
Teatr WIERSZALIN (Supraśl, Polska)
TRAKTAT O MANEKINACH
Autor: Bruno Schulz
Inscenizacja, reżyseria oraz projekcje: Piotr Tomaszuk
Współpraca: Rafał Gąsowski
Scenografia: Julija Skuratova
Muzyka: w przedstawieniu wykorzystano nagrania zespołu ACCORDION (płyty „Sea of reeds” oraz „Lunghorn Twist”)
Obsada: Rafał Gąsowski, Dariusz Matys, Miłosz Pietruski
Premiera: 14 I 2011
Spektakl dla młodzieży i dorosłych
Trwa: 1:30 h
Tym razem Piotr Tomaszuk zabiera nas w podróż w oniryczny i pełen mistycyzmu świat Brunona Schulza. Ale uwaga: spektakl nie jest adaptacją „Sklepów cynamonowych”, ale pretekstem do snucia rozważań nad meandrami historii, jak również nad nieodgadnioną i przewrotną naturą człowieka. Bohaterowie Schulza zostają – wskutek osobliwej interpretacji Tomaszuka – w czasy XX-wiecznych totalitaryzmów. Reżyser zastanawia się nad tym, jak mogły potoczyć się ich losy po II wojnie światowej i każe pogrążonemu w śnie Drohobyczowi zmierzyć się z destrukcyjnym wpływem historii, która burzy panujący tam do tej pory magiczny porządek. Być może na zawsze…
„Traktat o manekinach nie jest wyłącznie portretem świata, który już przeminął. Widać w nim przede wszystkim fascynację Tomaszuka dwoistością ludzkiej natury, zarówno czysto zmysłowej, jak i intelektualnej. Popełniającej dla idei największe zbrodnie, miotającej się między żeńskim a męskim pierwiastkiem, między pragnieniem tworzenia a brakiem odpowiedzialności za swoje wytwory. (…) Jest próbą wyjęcia Schulza z nastrojowego, ale zapomnianego muzeum i odczytaniem go przez późnych wnuków (…)”. (Agnieszka Rataj, Schulzowsko-Tomaszukowe panoptikum, „Teatr” nr 4, 04.2011)
„Tomaszuk wychodzi poza tradycyjną interpretację Schulza – i miksuje to, co przedstawił Schulz z tym, co my, żyjący prawie 80 lat później, wiemy o różnych woltach, jakie zafundowała nam historia, o których pisarz wiedzieć nie mógł. Ale reżyser idzie jeszcze dalej – próbuje dostrzec pewną zależność między nieszkodliwą wizją ojca eksperymentatora, chcącego ożywić materię, a narodzinami różnych totalitaryzmów. (…) Na tle kadrów, które weszły do klasyki kina (m.in. „Pancernik Potiomkin”) ojciec przemienia się w różne historyczne postaci, które miały różne wizje zawładnięcia umysłem człowieka: bywa Trockim, Stalinem, Leninem”. (Monika Żmijewska, Schulzowskie herezje Tomaszuka, „Gazeta Wyborcza” – Białystok nr 15, 20.01.2011)
Czwartek, 27.10.2011
9.00-14.30, duża scena
VIII Przegląd Twórczości Teatralnej Osób Niepełnosprawnych
NIEPEŁNO(S)PRAWNA MIŁOŚĆ
Stowarzyszenie „Jestem” w Toruniu
reżyseria: Damian Droszcz
scenografia i oprawa multimedialna: Natalia Miedziak
muzyka: Faithless (Crazy English Summer), Kult (Ty, albo żadna), Chris Isaac (Wicked games), Deep88&The Huge (Italo82), Damian Marley (There for You), Kosheen (Resist), Nouvelle Vague (In a manner of speaking)
Obsada: Justyna Amkiewicz, Łukasz Badtke, Sławomir Gmurczak, Iza Grześko, Monika Iwańska, Paweł Jachimowicz, Sandra Siemińska, Marta Szklarska, Piotr Śmigielski, Marcin Wardaliński
Premiera: 30.07.2011
trwa: ok. 20 minut
Marzenia to piękna rzecz… Tam, gdzie ona, tam ja… Nasze myśli się przeplatają… Nienawidzę szczęśliwych, zakochanych ludzi… Najlepiej być samemu… Może któregoś dnia ja też zdradzę… Ten świat jest do niczego, mam go dość… Jeśli marzysz, to nie cierpisz… Otworzyć któregoś dnia oczy i poczuć się potrzebnym… Kochać i być kochaną…
A jaka jest Twoja miłość?
WODA ŻYWA
Zespół Teatralny „Bez Kurtyny” – Szkoła Specjalna Przysposabiająca do Pracy nr 26 w Toruniu
opiekunowie: Beata Bober –Kocoł, Anna Pardenia
trwa: 15 minut
NIEZBĘDNIK MIŁOSNY
Środowiskowy Dom Samopomocy w Lidzbarku Welskim
opiekunowie: Dorota Mańkowska, Beata Majewska
obsada: Paweł Rogoziński, Krzysztof Dziatłowski, Dariusz Poniewski, Beata Partacz, Alicja Preuss, Aneta Kucharska, Jurand Szynaka, Zbigniew Tucholski, Izabela Piękoś, Magdalena Gburska, Marcin Piękoś, Paweł Meller
Premiera: 03.2011
trwa: 50 minut
Jak zdobyć miłość ukochanej dziewczyny? Ile wysiłków i trudu trzeba włożyć, by zyskać jej zainteresowanie? „Niezbędnik Miłosny” w humorystyczny sposób opowiada o perypetiach miłosnych znanych par literackich.
Grupa teatralna w Środowiskowym Domu Samopomocy w Lidzbarku Welskim powstała w roku 2001. Od tego czasu powstało dziesięć przedstawień teatralnych oraz wiele spektakli okolicznościowych. Dużą rolę w pracach zespołu odgrywała muzyka, która uzupełniała i wzbogacała akcję. Bardzo często spektakle oparte były na tekstach lektur szkolnych, które w stawały się dla widzów fantastyczną przygodą teatralną i jednoczesną terapią pedagogiczną.
Zespół brał udział w Przeglądzie Małych Form w Ostródzie oraz z Międzynarodowych Bartoszyckich Spotkaniach Artystycznych Osób Niepełnosprawnych.
DOMOWE DUCHY
Grupa teatralna SZANOWNI PAŃSTWO – Świetlica środowiskowa „Pracownia” Katolickiego Stowarzyszenia Osób Niepełnosprawnych Diecezji Toruńskiej im. Wandy Szuman
Autor: Dubravka Ugrešić
Reżyseria: Magdalena Kujawa
Scenografia: Joanna Krasoń
Muzyka: Quidam – Cirque du Soleil
Nagrania: Studenckie Radio Sfera
Montaż dźwięku: Filip Tomasik
Obsada: Karolina Baran, Grażyna Wiese, Maria Łudzińska, Hanna Kozłowska, Mirosława Weichert, Kazimierz Słabkowski, Felicjan Gerc, Tymoteusz Garczyński, Robert Lipiński, Piotr Angowski
Trwa: 15 minut
Spektakl opowiada o mieszkańcach kamienicy, którym przydarzają się dziwne rzeczy: a to ktoś zje im całą zawartość lodówki, a to rozrzuci brudne skarpetki po domu, a to domownicy dostają nieopanowanych łaskotek lub bez powodu zasypiają.
Odpowiedzialność za te zdarzenia zrzucamy, z przymrużeniem oka, na tak zwane domowe duchy, które zamieszkują w naszych domach. I choć w spektaklu znajdą się m.in. Huncwot, Jojśpik, Paskudy, Pasibrzuchy czy Gliglusie, to tak naprawdę opowiada on o naszych własnych dziwactwach i przywarach, do których twórcy podchodzą z uśmiechem i zrozumieniem.
PRZYGODA ŚNIEŻKI I KRASNALI
Więcborska grupa teatralna „Barakuda” – Środowiskowy Dom Samopomocy w Więcborku, współpraca z Miejsko-Gminnym Ośrodkiem Kultury w Więcborku
Autor i reżyser: Renata Bloch
Scenograf: Brygida Fertykowska
Kompozytor: Wojciech Madajski
Obsada: Anna Oczkowska, Karol Witkowski, Berenika Piesik, Magdalena Urbaniak, Aleksandra Kaczmarek, Michał Lizik, Andrzej Syldatk, Radosław Radaszewski, Zenon Sztejka, Krzysztof Urbaniak, Adam Ksobiak, Kamil Małek, Zdzisław Begiert, Bogumił Sabatowski, Stanisława Urban, Eugeniusz Nikiel.
Premiera: 14.05.2011
Trwa: 25 minut
Zespół „Barakuda” powstał w 2009 roku w ramach projektu „Słyszeć, Widzieć, Mówić – Klub Twórców Kreatywnych”. Grupa brała udział w XIII Ogólnopolskim Festiwalu Artystycznym Osób Niepełnosprawnych w Brodnicy, VII Przeglądzie Twórczości Teatralnej Osób Niepełnosprawnych w Toruniu oraz w Wojewódzkim Przeglądzie Teatralnym „Teatr Bez Granic” w Świeciu.
ALICJA PO DRUGIEJ STRONIE LUSTRA
Teatr „Na Kółkach” – Niepubliczny Ośrodek Edukacyjno-Rehabilitacyjny w Kowalkach
Na podstawie “Alicji w Krainie Czarów” Lewisa Carolla
Reżyseria i scenografia: Wojciech Węglowski
W spektaklu wykorzystano muzykę Sigur Ros oraz Nicka Cave’a
Obsada: Marlena Sikorska, Magda Szkałuba, Kasia Pauba, Marek Larkowski, Marcin Pacharzyna, Mirosław Pilarczyk, Marcin Dzięcioł, Piotr Pawlik, Dariusz Dranka, Michał Gajewski, Michał Maciąg
Premiera: 8.06.2011.
Trwa: 20 minut
„Alicja po drugiej stronie lustra” to historia dziewczynki, która udając się w podróż w świat snu, przekracza tajemnicze lustro i trafia do niezwykłej krainy do złudzenia przypominającej szachownicę. Spektakl pokazuje, że w teatrze mogą zdarzać się cuda, wystarczy tylko zamknąć oczy, przywołać w myślach dany obraz, a fantazja i marzenia zrobią resztę.
Teatr „Na Kółkach” uczestniczył w Międzynarodowych Spotkaniach Teatralnych w Elblągu, Trzykrotnie występował na Międzynarodowym Przeglądzie Teatrów Wspaniałych w Tczewie (w latach 2009-2011) oraz dwukrotnie gościł na Ogólnopolskim Bożonarodzeniowym Przeglądzie Muzyczno-Teatralny „u Awetek” w Warszawie, gdzie w roku 2010 zdobył I miejsce ze spektaklem „ Piernatowe Jasełka”.
BICIE SERCA
Teatr Plastyczny PROMIEŃ – Warsztat Terapii Zajęciowej przy Stowarzyszeniu „Dorośli – Dzieciom” w Sępólnie Krajeńskim
opiekun: Anna Dykiert
Trwa: ok. 15 minut
„Bicie serc” to spektakl o miłości: od jej pierwszych, nieśmiałych gestów, poprzez namiętność, pustkę i rozłąkę, aż do jej ostateczne zwycięstwa. Przedstawienie, które obywa się bez słów, wzrusza, ale jednocześnie skłania do refleksji. Spektakl ten, prezentowany na różnych scenach, został wyróżniony m.in. na regionalnych eliminacjach do Festiwalu „Albertiana” w Teatrze „Baj Pomorski” w Toruniu.
O CZYM ŚNIĄ MALUSZKI
Teatr „ZAPAŁKA” – Zespół Szkół Nr 26 w Toruniu
Autor, reżyser, scenograf: Katarzyna Baszura-Gacek
Obsada: Tatiana Bednarek, Martyna Kasprzykowska, Oliwia Osińska, Paweł Szefler, Julia
Trzcińska, Mateusz Wankiewicz
Opieka: Katarzyna Baszura-Gacek, Agata Kilanowska-Marchwińska
Trwa: ok.15 minut
Jest to spektakl najmłodszych adeptów sztuki teatralnej. To ich pierwsza próba aktorskich doświadczeń na tak dużej scenie. Etiuda zatytułowana „O czym śnią maluszki” to opowieść o świecie dziecięcych marzeń i snów – krainie zamieszkałej przez wróżki, krasnoludki i inne magiczne postacie. Teatr „Zapałka” jest istniejącym od 1998 roku teatrem szkolnym, który już kilkakrotnie miał okazję wystąpić na deskach Teatru „Baj Pomorski”.
***
10.00, mała scena
Teatr La Baracca – Testoni Ragazzi (Bolonia, Włochy)
ON – OFF
Autor: Andrea Buzzetti, Carlotta Zini, Valeria Frabetti
Reżyseria: Valeria Frabetti
Obsada: Andrea Buzzetti
Spektakl dla dzieci od 1 roku do 4 lat
Trwa: 45 minut
Teatr La Baracca od ponad trzydziestu lat specjalizuje się w tworzeniu spektakli dla najmłodszych widzów i uważany jest za inicjatora ruchu teatrów dla dzieci w wieku 0-3. Przedstawienie „ON-OFF” zrodziło się z poszukiwań zakorzenionych w najwcześniejszym dzieciństwie i z obserwowania reakcji dzieci na światło i ciemność. Głównym bohaterem spektaklu (mimo obecności aktora na scenie) jest… światło. Muzyka, ruch towarzyszą dynamicznemu włączaniu i wyłączaniu lampek, które wirując i migając stają się postaciami przedstawienia. Żarówki, żaróweczki i kable stają się kwiatem, łyżką, baleriną, świeczką, karuzelą, ale także mamą, tatą i dzieckiem. „ON-OFF” to ukłon w stronę dziecięcego zaciekawienia światłem, ale także dla ich niesłabnącego zainteresowania kontrolowaniem go poprzez włączniki i wyłączniki. To przedstawienie, które pobłaża takim zabawom i podkreśla, jak ważne jest pobudzanie ciekawości najmłodszych. To także zabawa, która może stać się sposobem na pokonanie dziecięcego lęku przed ciemnością nocy.
17.00-20.00, mała scena
AKCJA. ANIMACJA. PREZENTACJA VI.
Pokazy multimedialne
Pokaz FEMINANIMO
Gdy w 2008 roku jury Ogólnopolskiego Festiwalu Autorskich Filmów Animowanych OFAFA w Krakowie aż osiem na dziewięć regulaminowych nagród przyznało reżyserkom, jeden z krytyków relację z festiwalu zatytułował mocnym hasłem „Animacja jest kobietą”. W kolejnych latach wiele nagród nie tylko tej imprezy trafiło do polskich autorek animacji potwierdzając tym samych ich niezwykle mocną pozycję. Czym wytłumaczyć ten fenomen? Na pewno nie jest to tylko – jak w kuluarach festiwalowych szeptali złośliwi mężczyźni, których filmy przepadły w rywalizacji – zasługa większej cierpliwości realizatorek, choć jak wiadomo, sukcesy w animacji osiągają jedynie ci, którzy potrafią oddać się ciężkiej, benedyktyńskiej pracy. Nieśmiałą próbą odpowiedzi na to pytanie może być prezentowany zestaw filmów, w którym zagłębimy się w świat wykreowany przez zdolne, młode reżyserki animacji. Świat, który zaskakuje różnorodnością zarówno formalną (od animacji kukiełkowej, poprzez wycinankę i 2D, na animowaniu w kisielu kończąc) jak i podejmowanych tematów (zwierzęcość natury człowieka, natłok informacji, krytyka przywar społecznych, miłość, negatywna siła złych emocji). Zapraszam na pejzaż „Feminanimo”.
Mariusz Frukacz
1. TRAMWAJ (2007) – real. Monika Kuczyniecka, prod. ASP Poznań, 8'30"
2. RESZTA ŚWIATA/THE REST OF THE WORLD (2008) – real. Agata Gorządek, prod. PWSFTviT Łódź, 6'40"
3. KIERMASZ STORCZYKÓW (2009) – real. Natalia Dziedzic, prod. PWSFTviT Łódź, 8'30"
4. POROZMAWIAJ Z NIM (2010) – real. Agata Prętka, prod. ASP Poznań, 7'30"
5. PROTOZOA (2010) – real. Anita Kwiatkowska-Naqvi, prod. PWSFTviT Łódź, 5'35"
6. DRŻĄCE TRĄBY (2010) – real. Natalia Brożyńska, prod. PWSFTviT Łódź, 3'30"
Mariusz Frukacz (1976) – krytyk i kurator pokazów filmowych. Od 2000 roku jest wicedyrektorem Ogólnopolskiego Festiwalu Autorskich Filmów Animowanych OFAFA w Krakowie. Pracował jako kurator pokazów polskiej animacji w kraju (m.in. BWA Kraków, BWA Wrocław, CSW Warszawa) i za granicą (m.in. Praga, Norymberga, Sztokholm, Zagrzeb, Moskwa). Od roku 2008 roku jest członkiem zarządu polskiej grupy Międzynarodowego Stowarzyszenia Twórców Filmu Animowanego (ASIFA). Zredagował dwupłytową antologię DVD młodej polskiej animacji pt. „Akcja animacja. Filmy najnowsze” wydanej przez Polskie Wydawnictwo Audiowizualne. Autor książki „24 klatki na sekundę. Rozmowy o animacji” (Kraków 2008).
Prezentacja filmów zagranicznych nagrodzonych na MIĘDZYNARODOWYM FESTIWALU FILMÓW ANIMOWANYCH ANIMATOR (Poznań)
Międzynarodowy Festiwal Filmów Animowanych ANIMATOR to największy i najciekawszy międzynarodowy festiwal filmu animowanego w Polsce.
„Baka!!” reż. Immanuel Wagner, Szwajcaria, 2010
„Crossed Sild” reż. Lea Vidaković, Ivana Bošnjak, Norwegia, 2010
„Chroniques de la poisse" („Bez Happy Endu”) reż. Osman Cerfon, Francja, 2010
„Sinna mann” („Gniewny człowiek“) reż. Anita Killi, Norwegia, 2009
21.30 – Scena Muzyczna: Koncert Zespołu Muppet Boys (wstęp wolny)
Piątek, 28.10.2011
10.00, duża scena
Teatr MEINHARDT&KRAUSS (Stuttgart, Niemcy)
PROLOG. EKSPEDYCJA DO UTRACONYCH SFER
Scenariusz i konstrukcja lalek: Iris Meinhardt
Reżyseria i projekcje video: Michael Krauss
Muzyka: Thorsten Meinhardt
Kostiumy: Fee Heartfelt
Obsada: Katharina Muschiol, Antje Töpfer
Premiera: 10.06.2010.
Spektakl dla młodzieży i dorosłych
Trwa: 55 minut
O czym marzyliśmy, zanim przyszliśmy na świat? Kiedy zaczęliśmy istnieć? Czy pamiętamy coś ze świata przed tym światem? Nasza podróż prowadzi nas do płynnego wszechświata bez grawitacji, głodu i zimna. Do zanurzenia się w oceanie wspomnień i wyobrażeń. Do wchłaniania przebłysków pierwszych impulsów życia, oglądania dziwnych połączeń i przeobrażeń. Do żeglowania poprzez pejzaże pęcherzyków powietrza, błonek i jakby znajomych dźwięków. Do utraconego raju, w którym kiedyś czuliśmy się bezpiecznie. W którym nauczyliśmy się widzieć i słyszeć!
„Prolog – ekspedycja do utraconych sfer” odnosi się do czasu przed narodzeniem człowieka, czasu, który większość z nas nie pamięta […]. W naszej kulturze nie ma zwyczaju skupiania się na samym początku życia. Chcieliśmy odszukać wspólne, pogrzebane wspomnienia, nasze bajki i mity. […] Także w literaturze natknęliśmy się na kilka wskazówek: W powrocie do przeszłości, w tej pustej nicości, jest coś takiego jak zachwyt i radość (Adalbert Stifter). Moją pierwszą wizją ziemi była ziemia przysłonięta wodną zasłoną. Spojrzałam oczami kameleona na zmieniającą się twarz świata, spojrzałam w moich anonimowych wizjach na moje niedokończone „ja” (Anäis Nin). Salvador Dali napisał w swojej autobiografii, że pustynny krajobraz na jego obrazach przedstawia wspomnienia życia w łonie matki.
13.00, mała scena
Divadlo DRAK (Czechy)
CZERWONY KAPTUREK
reżyseria i scenografia: Marek Zákostelecký
scenariusz: Jan Popela, Redy Vávra, Marek Zákostelecký
muzyka: Redy Vávra
oświetlenie: Filip Poskonka
dźwięk: Jiří Tulach
Obsada: Petra Cicáková, Jan Popela, Luděk Smadiš
Premiera:16.10.2010.
Spektakl dla dzieci od lat 4
Trwa: 60 minut
„Czerwony Kapturek” łączy w sobie współczesne trendy teatralne, edukację i zabawę. Interaktywne przedstawienie, które wciąga młodych widzów w fabułę bajki, odsłania przed nimi tajemnice teatru. Dzieci dowiadują się, kim jest dyrektor teatru, jakie zadania ma scenograf teatralny czy kompozytor. Poznają także różnorodne techniki lalkowe – od tradycyjnej marionetki, kukły i pacynki, aż po najnowsze projekcje multimedialne. Dodatkowo, na przykładach konwencji teatrów egzotycznych mogą porównywać humor i specyfikę odmiennych kultur. Po spektaklu dzieci mogą samodzielnie wypróbować wszystkich technik teatralnych w nim zastosowanych.
20.00, duża scena
Divadlo DRAK (Czechy)
SEN PEDROLINA
reżyseria: Jakub Krofta
scenariusz: Jakub Krofta, Filip Huml
scenografia: Marek Zákostelecký
muzyka: Filip Huml
oświetlenie: Milan Steklik
Obsada: Petra Cicáková, Václav Poul, Jan Popela, Jiří Kohout, Filip Huml, Luděk Smadiš, Redy Vávra, Milan Žďárský
Premiera: 4.03.2011
Spektakl dla młodzieży i dorosłych
Trwa: 60 minut
Przenieśmy się w czasie o kilka wieków wstecz. Zobaczmy historie gorących miłości, zapierających dech w piersiach pojedynków i podłych intryg. Przeżyjmy niezwykłą przygodę teatralną. Oto siedmiu mężczyzn (Pedrolino, Pantalone, Capitano, Dottore, Bombardino, Parfumero i Chytrolino) połączy niebagatelna intryga o względy panny Colombiny.
„Sen Pedrolina” utrzymany jest w konwencji komedii dell’arte, która przedstawiała świat w sposób uproszczony i realistyczny. Wyraźne charaktery, indywidualne typy, zaskakujące zwroty akcji i poplątane relacje międzyludzkie ukazywane były w bardzo humorystycznym tonie. Przedstawienie Teatru Drak dopełnia grana na żywo muzyka, klaunada i popisy akrobatyczne.
22.30 – werdykt jury i zakończenie festiwalu
Organizatorzy:
Teatr „Baj Pomorski”
Gmina Miasta Toruń
Złoci Sponsorzy Festiwalu:
Gmina Miasta Toruń
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
Samorząd Województwa Kujawsko-Pomorskiego
Sponsorzy:
Wydział Zdrowia i Polityki Społecznej UM Torunia
PZU Życie
Autobox
Hotel Kopernik
Hotel Polonia
Kawiarnie Lenkiewicz
PRYZMAT Fabryka Reklamy
Restauracja MANEKIN
Restauracja McDonald`s
Restauracja SIOUX
Restauracja SPHINX
VINPOL
WITPOL
Związek Artystów Scen Polskich
Patronat medialny:
Gazeta Wyborcza
TVP Bydgoszcz
TV Toruń
Radio Pik
