Wspominając Oddział Piechoty Wojska Polskiego. 82 Pułk Piechoty WP, wywodził się z powstałego w dniu 1 lipca 1918 roku, na terenie Syberii, 1 Pułku Strzelców Polskich im. Tadeusza Kościuszki.
Dnia 17 sierpnia tego samego roku, na jego czele stanął major Jan Skorobohaty- Jakubowski. Pułk w początkowym okresie swojego istnienia, wszedł w skład formującej się 5 Dywizji Strzelców Polskich, będących pod dowództwem Kazimierza Rumszy.
Historia pułku
Szlak bojowy żołnierzy wspomnianego pułku, zasłynął głównie w walkach z bolszewikami. Wiódł on przez całą Syberię i zakończył się dnia 21 lutego 1920 roku w Harbinie w Mandżurii. Już dnia15 kwietnia 1920 roku, ocalała część żołnierzy tego pułku wyruszyła angielskim okrętem z portu Dairen do Polski. Statek ten przybył do Gdańska w dniu 1 lipca 1920 roku. Po włączeniu żołnierzy do Wojska Polskiego, dnia 10 lipca żołnierze Syberyjskiego Pułku, zostali skierowani na tereny plebiscytowe Warmii i Mazur. Część pułku, stała się ostatecznie kadrą 1 Syberyjskiego Pułku Piechoty, działającego przy 63 Pułku Piechoty w Toruniu. Już dnia 13 sierpnia, 1 Syberyjski Pułk Piechoty przybył nad rzekę Wkra, gdzie wszedł w skład 5 Armii Polskiego Wojska.
Walki z bolszewikami
Od dnia 22 sierpnia 1920 roku, Syberyjski Pułk Piechoty walczył z bolszewickimi oddziałami 4 Armii i 3 Korpusu Konnego Gaj – Chana. Po zakończeniu działań wojennych, otrzymał on nazwę 82 Syberyjskiego Pułku Strzelców im. Tadeusza Kościuszki. W październiku roku 1921, pułk ten został skierowany na miejsce postoju do Brześcia nad Bugiem, gdzie stacjonował do wybuchu II wojny światowej. We wrześniu roku 1939, 82 Syberyjski Pułk Strzelców działając w składzie 30 Dywizji Piechoty generała Leopolda Cehaka, otrzymał przydział mobilizacyjny do Grupy Operacyjnej Piotrków w Armii Łódź.
Wojna obronna
Już pierwszego września 1939 roku, pułk ten znalazł się pod silnym ostrzałem niemieckiej artylerii, po którym niemiecka 19 niemiecka Dywizja Pancerna przypuściła kolejny atak na jego pozycje. Po zażartej walce trwającej aż trzy dni, wojska niemieckie widząc cofających się Polaków, nie przeszły do pościgu. W ciągu całego dnia 3 września 1939 roku, Niemcy dodatkowo obsadzili karabinami typu NKM i CKM swój odcinek na głównej pozycji obronnej wzdłuż rzeki Widawki. Polacy nie mieli prawie żadnych szans, na pokonanie tak doskonale uzbrojonego wroga. Z czasem polski pułk, wycofał się do rejonu Woli Cyrusowej. Stamtąd część oddziałów dostała się do niewoli niemieckiej.
Oddziały patrolujące
Z tych żołnierzy, którym udało się nie trafić do niewoli, Naczelne Dowództwo utworzyło oddziały patrolujące rozmieszczenie sił nieprzyjaciela. Patrole te, zostały zatem wysłane we wszystkich kierunkach. Okazało się, że Niemcy znajdowali się na przedpolach, miasta łódź. Bardzo szybko Polacy dowiedzieli się, o szykującym się niemieckim natarciu. W czasie przygotowania do wspomnianego uderzenia, które o godzinie 9.15 ruszyło od strony wsi Słupia, Polacy zajęli pozycje obronne. Polskie przeciwnatarcie ruszyło o godzinie 10.00, przy silnym wsparciu artylerii. Mimo słabego uzbrojenia polskich żołnierzy, udało im się okrążyć 3 niemiecką Dywizję Panecerną, która straciła około 1400 ludzi. Widząc braki w amunicji, Syberyjski Pułk Piechoty, skierował się w stronę twierdzy Modlin. Tam, Polscy żołnierze brali udział w obronie miasta i twierdzy, aż do dnia 29 września 1939 roku, czyli do chwili jej kapitulacji.
Warto jest zatem wspomnieć o polskich bohaterach, którzy bronili polskości do ostatniej kropoli krwi. Mimo, że tak mało się dziś wspomina Dywizję Syberysjką, stanowi ona po dziś dzień sedno naszego bohaterstwa.
ZielonyDziennik.pl, Ewa Michałowska – Walkiewicz
