Miał wszelkie predyspozycje, by wiele w muzyce osiągnąć: znakomity głos, nieprzeciętny talent i wyjątkową charyzmę – mówią o Jerzym Pawluku jego przyjaciele.
Niestety, kilka dni temu te marzenia przerwała nagła i niespodziewana śmierć artysty. Miał zaledwie 33 lata.
Szerokiej publiczności Jerzy Pawluk dał się poznać w 2007 roku. Wygrał telewizyjny program „Szansa na sukces”, śpiewając „Gdy zapłaczesz” Stachursky’ego. W późniejszym finale w Sali Kongresowej w Warszawie zajął 2. miejsce, tym razem za sprawą swojej wersji „Z każdym twym oddechem”. – Jego barwa wokalna była w tych utworach bardzo zbliżona do mojej. Śmiałem się trochę, bo prawdę mówiąc, momentami brzmiało to lepiej niż oryginał – wspomina Jacek Stachursky. Pawluka zapamiętał jako bardzo otwartego i miłego człowieka. – Fajny był z niego facet. Pasjonat śpiewania, którego każdy krok podyktowany był tym, żeby wykonywać piosenki i osiągnąć sukces. Wielka szkoda, że nie udało mu się tych zamierzeń doprowadzić do końca.
– Jurek to był prawdziwy człowiek orkiestra, taki artysta pełną gębą: wokalistka, muzyk, aranżer, kompozytor, dyrygent i konferansjer w jednym – mówi jego przyjaciel Krzysztof Marszewski z szantowej formacji Majtki Bosmana, z którą Pawluk kiedyś występował. – I jak na każdego takiego artystę przystało, trochę był z niego niespokojny duch.
Wykluty na świat
Sam o sobie mówił „wyklułem się na świat”. Stało się to 13 stycznia 1978 roku w Krzyżu Wielkopolskim. Muzycznego bakcyla połknął bardzo szybko. Już jako sześciolatek jeździł z ojcem akordeonistą na różne wesela. – Udawałem, że gram na mandolinie – śmiał się w rozmowie z Radiem Koszalin. W podstawówce i liceum grywał w wielu zespołach, występował też na szkolnych akademiach. – Stopniowo wchodziłem w coraz ambitniejszą muzykę, grałem bluesa, zagłębiałem się w jazz – mówił. Pytany o ulubionych wykonawców, wymieniał Czesława Niemena, Deep Purple i Toto.
Po liceum trafił do Wałcza, 25-tysięcznej miejscowości w województwie zachodniopomorskim. Tam rozpoczął naukę w Kolegium Nauczycielskim. Specjalność: Edukacja wczesnoszkolna z muzyką. Nauczył się nut, zgłębiał tajniki kompozycji i harmonii, śpiewał w chórze kolegium, powołał też do życia duet Barbapapa.
Lekcja decybeli
Wałcz szybko stał się jego nowym domem. Dał się tam poznać za sprawą bardzo aktywnego uczestnictwa w życiu kulturalnym – organizował koncerty, śpiewał w różnych zespołach, grywał jako organista w jednej z parafii, a nawet… wystawiał własne oratoria. Przez kilka lat uczył muzyki w Szkole Podstawowej nr 1. Od samego początku chciał, by jego lekcje nie były nudne i sztampowe, prowadził je więc przez mikrofon, zachęcając uczniów do aktywności. – Lubię, gdy na tych moich lekcjach coś się dzieje – podkreślał. – Nieraz dyrektorka wzywała mnie do siebie, mówiąc: „Boże, jak u ciebie głośno”. A ja właśnie chcę, żeby było głośno. Muzyka to przecież żywa lekcja.
Wspomniana dyrektor, Ewa Hołowska-Kędzierska, przyznaje, że te metody odnosiły skutek. – Dzieci były bardzo zapatrzone w Jurka, inspirowały się nim. Wiele z nich próbowało coś później z tą zaszczepioną przez niego pasją zrobić – podkreśla. Pawluka opisuje jako osobę niezwykle kreatywną, w pełni zaangażowaną we wszystko, co się w szkole działo. –– Większość imprez czy uroczystości opierała się na jego muzyce i organizacji. Realizował rzeczy zdecydowanie przewyższające poziomem standardy szkoły podstawowej. Nawet dla skromnego wydarzenia potrafił przygotować taką oprawę, światła i nagłośnienie, że nie powstydziłaby się ich wielka gwiazda. Nie liczył swojego czasu. Potrafił tak bardzo się w coś zaangażować, że czasem w tej szkole sypiał. Nikomu nigdy nie odmawiał pomocy, także po tym, gdy już przestał być nauczycielem, w 2008 roku. Ciągle był zaangażowany w nasze sprawy. Na przykład w musical, w produkcję którego wciągnął wielu uczniów i nauczycieli.
Aplauz godny Europe
Aktywność Pawluka od samego początku nie ograniczała się do Wałcza. Nie był w stanie długo usiedzieć w jednym miejscu. Często więc wyjeżdżał, brał udział w różnych konkursach i imprezach rozsianych po całym kraju. Na swojej zawodowej drodze stykał się z takimi wykonawcami jak Stare Dobre Małżeństwo, Blue Cafe, Żuki, Big Day, K.A.S.A. czy Szymon Wydra. Sławomir Uniatowski, zdobywca 2. miejsca 4. edycji „Idola” i lider zespołu Uniatowski Project, pamięta go z czasów śpiewania karaoke w bydgoskim klubie Eljazz. – Było to jakieś siedem czy osiem lat temu. Jurek był prowadzącym, a ja uczestnikiem. Wzbudziliśmy wielką sensację, gdy w trójkę, razem z Krzyśkiem Marszewskim, spontanicznie odśpiewaliśmy „Carrie” grupy Europe. Nasza wersja wzbudziła taki aplauz, że musieliśmy ją wykonywać praktycznie co niedziela.
Z OSTATNIEJ CHWILI: DOWIADUJEMY SIĘ ŻE JUREK NAGLE ZMARŁ
Źródło: http://muzyka.onet.pl/10172,1636505,0,2,wywiady.html